UNHA MEDALLA MÁIS

O ministro de Traballo, Jesús Caldera, impuxe hoxe luns na Coruña a Medalla de Ouro ao Mérito no Traballo a Isaac Díaz Pardo, despois de que fosen galardoados polo Consello de Ministros o pasado 7 de decembro.
Díaz Pardo foi distingido xunto con outras 33 persoas, co obxectivo de premiar e destacar o mérito dunha "conduta socialmente útil e exemplar" no desempeño dos deberes que impón o exercicio de calquera traballo, profesión ou servizo, segundo informaron dende o Ministerio en nota de prensa.
Na edición deste ano están representadas todas as comunidades autónomas e outorgáronse medallas a un total de sete empresarios, un líder social, nove educadores e académicos, dous profesionais superiores, nove traballadores e seis traballadoras da cultura e a arte.

Isaac Díaz Pardo recibía onte coa súa habitual modestia a nova da condecoración, comentando que o seu maior mérito é o de pasarse a vida "templando gaitas". En todo caso, agradeceu a medalla, sobre todo por ser otorgada nun momento coma o actual, xa que foi apartado da dirección do Grupo Sargadelos, que fundou xunto con Luis Seoane e Andrés Fernández Albalat. O seu último refuxio, incluso vital, é o Instituto Galego de Información e a nova dirección acaba de convocar unha xunta de accionistas do IGI para restarlle o pouco poder que queda ao fundador, que teme que queiran vender o edificio e quedarse cos cartos, poñendo así fin a un proxecto cultural de décadas.

ANTONIO MURADO AM 34 x 24 Vol.1

A exposición "Antonio Murado AM 34 x 24 Vol.1" segue de xira polas principais cidades galegas e agora tócalle recalar nas pertencentes á provincia de Pontevedra. Do 25 de xaneiro ao 30 de marzo, divídese entre o Centro Sociocultural Fundación Caixa Galicia de Vigo e a Sede F.C.G. de Pontevedra para mostrarnos o último traballo do artista lucense. Con ela poderemos coñecer de preto 107 pezas de Antonio Murado ademais dun texto do seu irmán, o periodista, escritor e guionista Miguel-Anxo Murado.

COIDAR O NOSO PATRIMONIO

Podemos defini-lo patrimonio cultural dun pobo como o conxunto de bens, materiais e inmateriais, de recoñecido valor que reflicten as tradicións e a forma de vivir e pensar ó longo do tempo. Podemos dicir que o patrimonio cultural de Galicia é o conxunto de elementos materiais e inmateriais que conforman as características específicas da nosa cultura e caracterízase pola súa abundancia, variedade e ampla dispersión xeográfica así como a vinculación á paisaxe que os rodea.
Na concepción recollida na Constitución Española a noción de ben cultural queda subordinada á posibilidade do gozo público, o que, á súa vez, se vincula ó deber de conservación, e iso con independencia de que a súa titularidade sexa pública ou privada.
Así pois, xa que os bens culturais teñen un valor de testemuña histórica e de civilización, os propietarios e as diversas administracións deben preservar ese interese xeral que é o noso patrimonio histórico. No exercicio dese cometido estes entes públicos precisan a colaboración das institucións e, sobre todo, dos cidadáns, no coidado, defensa, protección, conservación e custodia de tódolos bens que forman parte do noso patrimonio cultural.
Nembargantes, para protexe-lo noso patrimonio cultural resulta necesario coñecelo e valoralo mellor; ó tempo que esa concienciación nos axudará a entende-las nosas raíces.

UN PICASSO

``Un Picasso´´ parte do feito real, ainda que todo o que vexamos e escoitemos en escea fora ``probablemente´´ inventado polo escritor americano Jeffrey Hatcher. Durante a ocupación nazi de París, Picasso é detido por uns soldados alemáns. Hai humor, poesía, teatralidade e un magnífico vehículo para que, pasando por diferentes matices, dous actores da talla de José Sacristán e a galega Sonia Castelo luzan en todo o seu esplendor. Na Coruña e Pontevedra os días 25, 26 e 27 deste mes.

EN PORTADA

Esta semana visitounos no Centro de Restauración de Ourense, onde traballo, uns reporteiros de La Voz de Galicia, para facer unha reportaxe. Cal foi a nosa sorpresa cando nos vimos na portada da edición do día seguinte. O que non sabía era que tamén saíra no resto das edicións galegas, por eso apureime tanto en compra-lo. Ao resto do equipo e máis a min, fíxonos moita ilusión de ver publicado o traballo e a descripción do centro que realmente pode considerarse único en Galicia, polo traballo que abrange, pola tecnoloxía que posee nas súas instalacións, e sobre todo, pola obra coa que se traballa, que é de luxo. Aquí me tedes coa última obra restaurada, un San Antonio Abad, que en Galicia chamámoslle popularmente San Mauro, e que como santo dos animais ven moi ben acompañado por un porquiño. Se queredes ver a noticia completa premede aquí.

ESPIDO

Tan sinxelo como este corpo espido. Así comeza o ano Ardoiz. Entre minimalista e realista, a policromía pasa desapercibida para deixar un oco ás formas e a perspectiva. Todo o corpo está en escorzo hacia nós, dende a man que se alonxa ata o pé que se agocha. Un corpo tan clásico como o de Rubens pero cunha estética máis próxima á contemporánea. Un abuso das luces sobre as sombras deixa como protagonistas as manchas de sombra natural que deixa o corpo sobre o chan. Moi logrado e dedicado, noraboa.