DÍA A DIA... UVA A UVA

Unha noite tan especial como a de hoxe, comeza moi cedo e remata ao amencer. Temos a moitos aos que saudar e felicitar o ano. Temos a moitos aos que vemos só nesta noite. Temos a moitos a quen bicar e cos que bailar. Que estas intencións non queden na noite e permanezan nos 365 días seguintes. FELIZ ANO 2008¡¡¡

PASAMENTO DE XAIME QUESADA

O artista ourensán Xaime Quesada Porto morreu este domingo aos 70 anos de idade. O pintor, gravador e escenógrafo, gañador da Medalla Castelao de 2004, morreu na súa casa de Ourense despois dunha longa enfermidade.Aos dezanove anos entrara a estudar na Escola Superior de Belas Artes de San Fernando, onde integrou o grupo O Volter, inspirado por Vicente Risco e Ramón Otero Pedraio, xunto a Acisclo Manzano e José Luis de Dios. A súa obra atópase espallada por museos de todo o mundo, entre eles o do Pobo Galego, en Santiago de Compostela. O creador, coñecido artísticamente como Quessada, era unha das figuras máis salientábeis das artes plásticas galegas do século XX. Xa perdera un fillo, tamén pintor, Xaime Quesada Blanco, que finou en xuño de 2006 aos 30 anos.Os restos de Quesada foron enterrados hoxe luns ás catro e media da tarde no cemiterio de Señorín, no Carballiño.

¡A túa obra rememorará a túa aportación a Galiza,... ata sempre Quessada!

FRUTAS DE CORES

A nosa máis xoven pintora, Yaiza, comezou nos obradoiros infantís coñecendo as cores, as formas, os materiais..., sempre dende unha esfera de cambio e de experimentación que non deixase tempo ao aburrimento. Os rapaces son de probar, xa que unha actividade moi elaborada déixaos perder o interese pola finalidade que se consigue: a pintura en sí. Neste caso, Yaiza elabora xa, entre os adultos, as súas primeiras creacións, onde a paciencia (que non ten moita) e o exercicio do ollo (que olvida por momentos), son avisos constantes nas clases. Seguramente que co resultado desta última pintura a intención da seguinte obra plantéxase doutro modo.

SOMBREIROS SEN CHAPEU

Os nosos amigos de Tanxarina presentan un novo espectáculo de sombras chinesas que non vos podedes perder. “Sombreiros sen Chapeu” é un espectáculo onde a silueta negra é a protagonista, a luz é o espazo escénico e a música a narradora das accións. Non hai palabras, sustituidas nesta ocasión por unha sutil manipulación dos personaxes que a través de oito pequenos relatos contan historias para o divertimento e contemplación do ollo do espectador.
Veremos a “Charlot” convertido en improvisado patinador “grazas” as trasnadas do seu inseparable can; tamén un mago chinés coa sua troupe de coellos, excelentes equilibristas; un camiñante que atopa unha sorprendente pedra , un concerto con final calamitoso…e moitos máis personaxes.
Un espectáculo onde os titiriteiros de TANXARINA transformados en sombreiros sen chapeu presentan unha montaxe en branco e negro chea de novas ideas elaboradas en sombras chinesas e desenvoltas no seu taller de construción, manipulación e ensaios.

ISABEL GUERRA: A MONXA PINTORA

“Yo era una niña rebelde que rechazaba a los maestros. Quería hacerme mi propia escuela. Y no estoy arrepentida”
Isabel Guerra é a monxa pintora que, dende a súa clausura no mosteiro cisterciense de Santa Lucía, Zaragoza, chega cada dous ou tres anos a Madrid para expoñer os seus cadros: cheo asegurado, venda total. As súas vocacións son paralelas dende a adolescencia: foi unha nena rebelde que quixo pintar e amar a Deus, autodidacta. Non creades que a vida monástica apartouna das preocupacións terrenas: convencida de que este mundo non pode gustarlle a ninguén, a súa obra contén unha mensaxe de esperanza: a beleza é posible, non todo está perdido.

A TORRE, O VENTO, LOLA E MÁIS EU

Recentemente fun de visita pola cidade da Coruña. Duas exposicións nesa cidade: a de Picasso e a de Man Ray, facían preciso achegarse por alí. Non poidemos resistir o paseo polas inmediacións da Torre de Hércules, e ainda que coincidira un día do máis desapacible, disfrutamos moito coas vistas e coa contemplación dese monumento histórico romano que esperemos sexa nombrado próximamente Patrimonio da Humanidade. Sen dúbida a que disfrutou máis foi Lola que non deixou de subir e baixar rampas e de andar levada polo forte vento que facía (unha proba é o meu peinado). Ainda tedes tempo de visitar esas mostras, vale a pena. Un saúdo.

BO NADAL ARTISTAS¡

Maxia do Nadal

¡qué ven Nóel!

un home vello

con un tonel.
Un pucho trae

máis branca barba

que lle conxunta

con un bó traxe.
O vello é forte

coma un carballo

tira do carro

coma un cabalo.
¡A durmir, nenos!

que nos escapa

se non durmides

non deixa nada.

O MUSEO DO MAR

Cinco anos logo da súa inauguración, o Museo do Mar de Galicia volve ter unha nova oportunidade para converterse nunha institución de referencia para a cultura marítima galega. O próximo 21 de decembro, o museo vigués abrirá definitivamente as súas portas cunha exposición permanente para os visitantes.
O camiño ata esta nova etapa foi longo e tortuoso, xa que hai que remontarse ao ano 1992 para situar o inicio da historia do museo. Foi entón cando os arquitectos Aldo Rossi e César Portela recibiron o encargo da Consellería de Cultura.
As obras comezaron ao ano seguinte na parroquia viguesa de Alcabre, no mesmo emprazamento que ata uns anos antes ocupara o matadoiro municipal. A aparición dun castro obrigou a paralizar as obras mentres os arqueólogos facían o seu traballo.
A morte do arquitecto Aldo Rossi e a quebra da empresa encargada de realizar as obras retardaron tanto o proceso que en 1999 era máis acertado seguir falando de proxecto que de realidade algunha.
Ese mesmo ano, a Consellería de Cultura traspasou a titularidade do futuro centro ao Consorcio da Zona Franca de Vigo, que asumiu o proxecto na súa integridade, sendo César Portela o arquitecto encargado de dirixir a obra.
No ano 2002 concluíron as obras e abríronse as portas para acoller unha exposición conmemorativa do tricentenario da Batalla de Rande. Foi o momento de gloria do museo, que sería visitado por miles de persoas durante varios meses.
Durante os tres seguintes anos, o Museo do Mar converteuse nunha gran sala de exposicións, centro de conferencias, e ata de desfiles de moda, pero nin rastro da exposición permanente ideada por unha comisión científica.
Aínda por riba de males, o edificio mostrou as súas deficientes condicións físicas como espazo museístico, polo que a comezos do 2006 foi pechado para realizar importantes obras estruturais. César Portela volveu facerse cargo do traballo para converter o edificio nun espazo museístico.
A finais do 2006, a Consellería de Cultura e o Consorcio da Zona Franca de Vigo asinaron un convenio polo cal a titularidade do museo volverá á Xunta, aínda que o ente estatal seguirá financiándoo ata o 2010. Desde entón, La Voz de Galicia desvelou que o edificio carecía de calquera tipo de licenza, algo que se está solucionando na actualidade.
A partir do próximo venres, o Museo do Mar de Galicia contará cunha nova oportunidade para converterse en algo con futuro.

GUTIÉRREZ SOLANA NAS COLECCIÓNS MAPFRE

No edificio Sarmiento do Museo de Pontevedra será exhibida a obra de Gutiérrez Solana nas coleccións MAPFRE do 25 de outubro ó 16 de decembro. Esta mostra estará complementada cun ciclo de conferencias relativo á figura do artista que se celebrará entre o 20 e o 23 de novembro.
José Gutiérrez Solana (Madrid, 1886-1945) é continuador dunha estética da España negra que a comezos do século XX tivo a Regoyos e a Zuloaga como os seus mellores representantes. A súa conecta coa tradición expresionista e anticlásica da pintura barroca española e, sobre todo, co Goya das Pinturas negras, de quen procede a súa paleta cromática de negros, ocres e pardos. Os asuntos relacionados coa morte, os ritos relixiosos, a resta dos touros, os bailes de pobo e as escenas de suburbio urbano constituíron o seu repertorio temático favorito.

MULLER CON GARABATA

Modigliani foi un artista cun grande atractivo polos seus retratos. Esos ollos misteriosos, esas facianas sempre recoñecibles e esa pintura abocetada e rápida que facía presaxiar unha personalidade atormentada e desordeada. A súa pintura sempre foi atractiva e de interese para min. Unha alumna como Ángela decidiu copiar unha das súas obras, un dos numerosos retratos de muller enfundada nun uniforme de home. Foi rápida a súa execución pero non por iso menos laboriosa, xa que a pincelada imprecisa sempre presenta máis dificultada, sobretodo cando se trata de copiar a un maestro como este artista italiano afincado en París. Os intereses da alumna van modificándose e xirando ao redor da historia da arte contemporánea que ten o seu inicio nesta primeira obra, xerme das avangardas.

A FLOR

Foi unha sorpresa a intención desta pintura, xa que Andrea, cun só lenzo feito no obradoiro pretendía iniciar unha representación non só difícil polas súas dimensións, senón tamén complexa polo seu motivo. O traballo foi intenso. Desenrolou como nunca o fundido dunha gama de tonalidades moi concreta de verdes e amarelos. E sobretodo aprendeu a dominar o pincel e a pincelada dunha forma limpa e plana que fai preciso o continuo retoque e corrección de erros. Ainda así, con paciencia e tesón logrou rematala fai uns días e será, sen dúbida, un excelente agasallo de nadal para a súa nai. Esperamos que lle guste.

A PRIMEIRA PAISAXE

Na primeira obra de Ángela no obradoiro de arte Ronsel, escolleuse un tema paisaxístico que se alonxa parcialmente da visión tradicional máis figurativa. Configurouse coma un exercicio onde a alumna tivera o seu primeiro contacto coas cores e a mancha, deixando de lado o motivo. Ainda que éste era de importancia para ela, acabou sendo algo secundario, dada a importancia da mestura dos únicos primarios na súa paleta, e de aplicación desta materia no lenzo. Sempre son difíciles os comezos pero o interés foi grande e ainda que o remate se fixo esperado, finalizou con éxito.