Sabemos que o Patrimonio debe ser conservado e mantido no tempo para que as xeracións futuras poidan contemplalo e estudalo en toda a súa integridade pero, a qué prezo? Moitos restauradores ocúpanse desta labor con certa autonomía, ainda que na súa maioría teñen sobre eles un control remoto que ven dado polo interese económico. Sabemos que os concursos por acadar obra de máis ou menos interese cultural e social obriga, en moitos casos a apretar un orzamento, non só en prezo senón tamén en tempo. Non sei qué é o peor, porque moitos de nós, ainda que traballando cós medios máis escasos conseguimos resultados positivos e respetuosos coas obras de arte, sen embargo, o tempo non ten cabida. Moitos dos tratamentos visualizados a partir das alteracións, conseguen superarse e alongarse no tempo, obrigando a unha ralentización de todo o proceso. E ainda que sabemos que no informe de entrada é obrigado unha data de saída do obradoiro, sempre implicamos estos pormenores para non deixar de ser profesionais. Nembargantes non podemos comercializar coas horas de traballo, cada proceso é o que é e leva o que leva chegar ao seu fin, doutra maneira estaríamos danando o traballo e deixándoo incompleto, co único obxectivo de competir pola obra.
Un só orzamento e dous parámetros incompatibles: o constante dilema.
No hay comentarios:
Publicar un comentario